King Wallis Vidor był amerykańskim reżyserem filmowym, producentem i scenarzystą. Miał korzenie węgierskie, jego rodzina osiedliła się w Galveston w Teksasie około roku 1850. Urodził się w 1894 w Galveston. W dzieciństwie przeżył wielki huragan 1900 roku. W oparciu o te wydarzenia napisał w 1935 fabularyzowaną relację pod tytułem "Southern Storm" dla magazynu Esquire.
Początkowo pracował jako wolny strzelec w charakterze operatora kamery kronik filmowych oraz kinooperator. Jego debiutem reżyserskim był film "
The Grand Military Parade" z 1913. Następnie zamieszkał w Hollywood, gdzie początkowo pracował jako scenarzysta nad cyklem filmów dla sędziego
Willisa Browna, który był też zapalonym producentem filmowym. W roku 1919 wyreżyserował swój pierwszy hollywoodzki film "
Na zakręcie".
Sukces, jaki odniosło jego następne dzieło "
Peg'O My Heart" spowodował, iż podpisał kontrakt z Goldwyn Pictures, wkrótce połączonym z Metr-Goldwyn-Mayer (MGM). Trzy lata później wyreżyserował film "
Wielka Parada", który stał się jednym z klasyków kina niemego i odniósł sukces kasowy. To osiągnięcie postawiło reżysera w gronie najważniejszych reżyserów studia MGM następnej dekady. W roku 1928 otrzymał swoją pierwszą nominację do Oscara za film "
Człowiek z tłumu". W tym samym roku wyreżyserował film "
Show People" z
Marion Davies, w którym pojawił się też w roli epizodycznej. Jego ulubionym filmem z tego okresu był obraz "
The Patsy".
Pierwszym dźwiękowym filmem Vidora był obraz "
Dusze czarnych", z obsadą składającą się również z afroamerykańskich aktorów. W tym dziele pojawił się nowy sposób używania dźwięku i głosów aktorów, stosowany przeważnie do chwili obecnej. Okazało się, że jest świetnym reżyserem również w erze filmów dźwiękowych. Potwierdziły to takie obrazy, jak "
Noc weselna", "
Wzgardzona",
Pojedynek w słońcu", "
Wojna i pokój". Miał swój wkład w film "
Czarnoksiężnik z Oz", gdy reżyser
Victor Fleming zastąpił
George'a Cukora przy "
Przeminęło z wiatrem", ale nie został wymieniony jako reżyser w czołówce.
W roku 1962 był przewodniczącym jury na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Berlinie, a w 1969 członkiem jury na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Moskwie. Został też wpisany do Księgi rekordów Guinnessa, jako reżyser o najdłuższej karierze filmowej. Trwała ona od roku 1913 do 1980. Był pięciokrotnie nominowany do Oscara za reżyserię, ale nigdy nie wygrał. Otrzymał za to statuetkę honorową w roku 1979.
Powszechnie znany jest fakt, iż żywo interesował się tajemnicą morderstwa innego twórcy filmowego,
Williama Desmonda Taylora, ale nigdy nie wyjawił publicznie konkluzji swojego śledztwa. W roku 1953 opublikował swoją autobiografię pod tytułem "A Tree Is a Tree". Miał trzy żony:
Florence Arto, która urodziła mu córkę;
Eleanor Boardman, z którą miał dwie córki - Antonię i Belindę oraz Elizabeth Hill. Zmarł w wieku 88 lat na swoim ranczu w Kalifornii z powodu niewydolności serca. Jego szczątki zostały skremowane i rozsypane nad kalifornijską posiadłością.